Niebieska foliówka

Początkowo nie zwracam uwagi na przedłużający się postój metra gdzieś w połowie drogi do pracy. Rano, kiedy pociągi kursują w bardzo krótkich odstępach czasu zdarza się, że kilkunastosekundowe opóźnienie jednego z nich powoduje na torach korki. Jak co dzień słucham Trójki, przeglądam wiadomości, w końcu zamykam oczy oddając się ostatnim chwilom półsnu.

Z drzemki wyrywa mnie ostry głos konduktora. Napiętym tonem ogłasza, że z powodów niezależnych odjazd metra opóźni się. Spieszących się pasażerów uprasza się o zmianę środka lokomocji. Część pasażerów szybko ulatnia się, ja postanawiam poczekać na naprawę pociągu. Najprawdopodobniej chodzi o jakąś usterkę, z którą sprawni Koreańczycy poradzą sobie w mgnieniu oka. Ponownie zamykam oczy.

Po dziesięciu minutach w sufitowych głośnikach ponownie rozbrzmiewa natarczywy głos motorniczego. Przeprasza za sytuację i ponownie sugeruje spieszącym się zamianę metra na autobus. Tym razem jako powód postoju podaje... wypadek.

Jak zawsze siedzę w pierwszym wagonie. Dzisiaj z jakiegoś pwoodu usiadłam jednak prawej stronie tak, że widzę koniec ogrodzonego peronu. Szarpią mną złe przeczucia. Nagle nadbiegają strażacy oraz ratownicy pogotowia. Rozkładają przed bramką łóżko – jest tuż przede mną: brązowy materac na zimnych metalowych stelażach i gumowych, dużych kółkach. Odwracam wzrok.

Kilku zaciekawionych pasażerów wychodzi na zewnątrz. Wokół noszy tworzy się mała grupka gapiów. Serce bije mi coraz mocniej. Spoglądam na współpasażerów. Większość z nich ciągle zatopiona jest w swoich ksiażkach, gierkach i muzyce. Niektórzy wykorzystują dodatkowy czas na sen. Jakaś kobieta krzyczy, że takie rzeczy nie powinny zatrzymywać pracy metra i że należy znaleźć jakieś zastępcze rozwiązanie.

Do pracy spóźniam się czterdzieści minut. Z ciągłym uciskiem na żołądku idę po swoją podwójną dawkę Americano. Znajoma pani w kafejce mówi mi, że trochę inaczej wyglądam i że wie, co jest tego powodem. Podnoszę w zdziwieniu brwi i pytam, skąd wie. Odpowiada, że Twitter. Poranny wypadek na linii numer 1 jest dzisiaj na pierwszym miejscu wyszukiwanych historii.

Wracam do swojego biurka. Przed oczami ciągle widzę mijaną postać, przeniesioną pod ścianę tunelu, przykrytą niebieską foliówką przez którą przebija bordowa plama krwi.