Wiem, że świat jest piękny aż dech w piersiach zatyka. Wiem, że nie mam tutaj zbyt wiele czasu więc nie chcę tracić czasu na zbędności. Jestem wdzięczna za to, że jestem. I jestem głodna tego, co mnie jeszcze czeka. To z jednej strony. Płynącej z serca.
Z drugiej strony, płynącej gdzieś z udręczonego mózgu, przez 30 minut nie jestem w stanie podjąć decyzji o 10-minutowym spacerze. W niewygodnej pozycji, na twardym krześle, mogę obserwować jedynie jak przez palce ucieka mi czas.
Wszystko tak strasznie boli.
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz