Szef



Co tu dużo ukrywać – potrafił być nie do zniesienia. Pojawiał się niezapowiedziany, zawracał głowę niedorzecznymi wywodami i mydleniem oczu. Czasem wsłuchując się jednym uchem w jego wynurzenia, drugim zupełnie odpływałam i w czasie, kiedy nic lepszego nie miałam akurat do roboty, były to całkiem przyjemne chwile relaksu - szczególnie jeżeli związane były z filiżanką cappuccino. Swoją obecność potrafił zaznaczać jednak bardziej dosadnie. Całej grupie projektowej gotowało się w środku na jego weekendowe listy adresowane do wszystkich na wyższym szczeblu, nawet do samego CEO (w koreańskich jaebolach, w których pracują dziesiątki tysięcy ludzi to raczej nie do pomyślenia!). Musieliśmy wtedy tłumaczyć, przygotowywać raporty i nadstawiać karku w obliczu uzasadnionego oburzenia adresatów wiadomości. Przecież to my byliśmy odpowiedzialni za zarządzanie projektem, co również oznaczało konieczność kontroli takich osób jak pan Lee Seh Jung (이세중).

Kilka z jego emaili zachowałam. W jednym z nich z iście poetyckim zacięciem uzmysławia całemu zarządowi, że projekt nad którym właśnie pracujemy zagwarantuje firmie świetlaną przyszłość. Wszystko inne można porzucić już teraz. Cytaty ze specjalistycznych czasopism okraszone chińskimi przysłowiami (w oryginale, a jakże!), metaforami, podkreśleniami, wykrzyknikami i tak kwiecistym stylem, że człowiekowi przychodziły na myśl propagandowe metody państw totalitarnych. Chyba ani razu tego rodzaju czarowania rzeczywistości nie byłam w stanie przeczytać do samego końca. Inny email to ten, w którym skarżył się na nas, ponownie do samego CEO, że działamy na szkodę firmy - nie chcieliśmy zrobić czegoś po jego myśli i bardzo się za to na nas obruszył. Nieważne, że już od wielu lat nie był pracownikiem firmy, a jego rola w projekcie polegała jedynie na pośrednictwie / doradztwie. Nieźle się nam wtedy dostało, choć nie z powodu „podkopywania przyszłości firmy” a znowu za to, że tego rodzaju wyskoków nie byliśmy w stanie kontrolować. Skończyło się na telefonicznych wyzwiskach – głos pana Lee dochodzący ze słuchawki można było usłyszeć na odległość...

Koniec końców wszystko mu wybaczaliśmy. Był to człowiek starszej daty, dawny pracownik wyższego szczebla, który wiele w osobistym i zawodowym życiu doświadczył. Na spotkaniach technicznych, w których uczestniczyła większa grupa, najczęściej zasypiał i w tych momentach jego twarz jeszcze bardziej przypominała buldoga – patrząc na niego nie można było nie odczuwać pewnego rodzaju tkliwości. Po jakimś czasie wybudzał się, słuchał przez chwilę toku dyskusji, po czym wychodził na środek pokoju, brał flamaster w rękę i zaczynał swoją przemowę, najczęściej z tematem mającą niewiele wspólnego. Na tablicy powstawało wtedy wiele kółek i kwadratów. W sytuacjach, kiedy trudno było o porozumienie lub dyskusja zaczynała wymykać się spod kontroli potrafił użyć swojego tubalnego głosu oraz talentu aktorskiego, żeby wstrząsnąć obecnymi – cała dramaturgia w jego wykonaniu była tak absurdalna, że zebrani bezwiednie wychodzili ze swoich okopów, dawali sobie samym przez chwilę odsapnąć i siłą rzeczy spoglądali na całą sytuację z pewnego dystansu. Zazwyczaj w takich momentach ktoś musiał pana Lee hamować, bo mogłoby się skończyć na rozdzieraniu szat lub eksplozji uczuć godnej heroin koreańskich oper mydlanych. Z panem Lee spotkania zawsze nabierały rumieńców.

Kolacje biznesowe w jego towarzystwie również charakteryzowały się pewnym kolorytem. Opowiadał nie tylko o swoich doświadczeniach zawodowych, ale też i o „znajomościach” bardziej osobistej natury – prawdopodobnie przesadzał, kiedy po kilku kieliszkach wina określał siebie samego jako marynarza, na którego w każdym porcie czeka kobieta, ale i tak wielu z naszych partnerów na te rewelacje bezwiednie podnosiło brew. Też i na inne jego opinie, charakterystyczne dla starszego pokolenia w Korei... 

Wołałam na niego sajagnim (사장님) – „szefie”. Chyba podobało mu się to. Mimo całego swojego specyficznego usposobienia był dla mnie jednym z najważniejszych Koreańczyków, jakich na swojej drodze spotkałam. Od samego początku naszej znajomości traktował mnie poważnie - nie przez pryzmat mojej narodowości, pochodzenia, płci, wieku, czy doświadczenia, a w Korei (i w ogóle chyba) to ewenement. Od samego początku szanował mnie bez konieczności udowadniania czegokolwiek z mojej strony, bez żadnego namacalnego powodu. Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że nigdy mi się to z żadnym innym Koreańczykiem nie zdarzyło. Regularnie do mnie dzwonił, pytał o zdanie, umawiał na to przednie cappuccino, dyskutował jak równy z równym. Nawet przez te ostatnie miesiące, kiedy zajęta byłam pieluchami Ethana, utrzymywał kontakt. Już wtedy nie było z nim najlepiej, ale ciągle rozmawialiśmy o projekcie mimo że i ja, i on wkraczaliśmy w zupełnie inne, choć chyba najważniejsze z etapów naszych żyć. Ostatni raz zatelefonował, żeby powiedzieć mi, że w końcu zdecydował się na chemioterapię. Do szpitala został przyjęty kilka dni później. Po jakimś czasie otrzymałam z jego komórki wiadomość. Serce zabiło mi mocniej. Jego córka napisała, że zmarł.

Wcześniej, kiedy było z nim bardzo źle i wszyscy oczekiwali na najgorsze, odwiedziłam go w szpitalu. Leżał wychudzony, bo przez jakiś czas kurował się sokiem z buraków i marchwi, ledwo co mógł podnieść głowę. Miałam wrażenie, że widzimy się po raz ostatni. Pamiętam, że jego córka zszokowana była sposobem, w jaki ze sobą rozmawialiśmy, trzymając się za ręce. Mimo najczarniejszych prognoz, Szef wyrwał się z „doliny śmierci”, jak to sam określił, choć później nie był już do końca sobą – pojawiał się niespodziewanie znacznie rzadziej, jego wywody były krótsze i mniej zaangażowane, a dramaturgia mniej spektakularna. Kawy też już nie mógł pić. Może z powodu tej właśnie szpitalnej wizyty córka Szefa poprosiła mnie, żebym na wiosnę spotkała się z nią i opowiedziała jej o ojcu, jakiego znałam ja.

Siadłam więc do komputera, żeby poukładać myśli i powspominać.

Podczas pisania miałam wrażenie, że jest tuż obok. Jak zwykle odkłada filiżankę kawy i zaczyna swój wywód charakterstycznym „as you know...”, zaakcentowany lekkim zwrotem głowy w prawo. 

Bardzo chciałabym usłyszeć, co ma mi tym razem do opowiedzenia.



Szef z żoną.




23 komentarze :

  1. Podobnych historii po prostu nie da się skomentować.
    I nawet nie próbuję.

    Chciałam tylko powiedzieć, że swoimi słowami "poruszyłaś" moje łzy. Ktoś, kto potrafi z takim szacunkiem opowiadać o drugim człowieku, zawsze będzie doceniony. A więzi międzyludzkie, które się stworzą, pozostają na zawsze.

    OdpowiedzUsuń
  2. Zrobiło mi się smutno ..po prostu ...nawet nie próbuję komentować ..

    OdpowiedzUsuń
  3. Pięknie go będziesz pamiętać. Kondolencje. :(

    OdpowiedzUsuń
  4. Taki człowiek to skarb.Powie co ma powiedzieć,zrobi co ma zrobić,ale i tak się go lubi.Szkoda takich ludzi.Pod koniec się wzruszyła.Piękny wpis.
    Madzia.

    OdpowiedzUsuń
  5. Oj Pani Aniu popłakałam się. Piękne. Każdy szef by chciał przeczytać o sobie tak piękne słowa prosto z serca.

    OdpowiedzUsuń
  6. Mieliście dużo szczęścia, że się spotkaliście. Myślę, że i dla niego znajomość z Tobą była ważna. I myślę, że córka też ma szczęście, bo pozna swojego ojca z innej strony. To zapewne też osobna i ważna historia.
    Pozdrawiam ciepło!

    OdpowiedzUsuń
  7. Poruszający wpis i opis relacji. Spotykanie takich nietuzinkowych ludzi z pewnością wzbogaca życie. Ale zdziwiła mnie samam zawodowa sytuacja - wydaje się, że szef robił więcej szkody niż pożytku swoim "stylem działania".I że ewidentnie nie pasowało to zarządowi. Czemu zatem trzymano go w firmie? ( nawet jesli tylko jako doradcę, którym chyba nie był najlepszym...) I czemu to od podległego zespołu oczekiwano "pilnowania wyskoków"? Czy nie jest to sprawa HR czy też szefów szefa? A może to jedna z tych specyficznych koreańskich sytuacji, "opiekuńczej roli pracodawcy"? Hierarchia? Ciekawa tez prośba córki o Twoje opowieści o jej ojcu - chce go poznać z innej strony, zawodowej, czy chce go poznać w ogóle, bo był w jej zyciu nieobecny z racji poswięcenia firmie?

    OdpowiedzUsuń
  8. Miałaś dużo szczęścia, że spotkałaś człowieka, który szanował Ciebie i Twoją pracę. Wygląda też na to, że mieliście fo siebie duzo sympatii. Rozumiem, że okazywanie jej nie jest powszechne. Tym bardziej ta więź wydaje sie wyjatkowa. Kilka tygodni temu moja przyjacióła płuc i ona o niego walczyła. Terroryzowła lekarzy, żeby chcieli go leczyć, itd... I okazało sie, że ona teraz niczym nie potrafi uzupełnić pustki po jego odejściu. Czasami jesteśmy związani nićmi sympatii z zupełnie nieprzywidawalnymi osobami.

    OdpowiedzUsuń
  9. Przeczytałem z wielkim zainteresowaniem i nutą wzruszenia i przypomniałem sobie mimowolnie swego długoletniego, poprzedniego szefa. Nie byłbym w tym miejscu, w jakim jestem teraz, gdyby nie on. A jak mocno mnie denerwował i ile wad miał. Zawdzięczam mu wiele.

    OdpowiedzUsuń
  10. Dzień dobry!
    Mam do Pani zapytanie. Czy nadal Samsung organizuje global solarship program? Pytam się, ponieważ szukałam w internecie czy nadal jest taki program i nic nie znalazłam (czy organizują kolejne "edycje", że tak powiem), a istnieje prawdopodobieństwo, że coś źle przeczytałam albo szukałam w złych miejscach. Szukałam ten program konkretnie, na który Pani się dostała. Jest to dla mnie niezmiernie ważne, ponieważ poszukuję jakichkolwiek programów, stypendiów które pozwoliłyby mi na studia w Korei bez kosmicznych wydatków, że tak powiem, ponieważ bogaczem nie jestem. Jeśli Pani zna jeszcze inne programy byłabym bardzo wdzięczna. Jestem świadoma, że zapewne Pani nie jest z takimi rzeczami na bieżąco, ponieważ skończyła Pani już studia i jest w Korei, ale z góry dziękuję za jakąkolwiek odpowiedź :)

    Pozdrawiam

    P.S. Wzruszający, ciekawy i piękny wpis. :) Gratuluje bloga :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Musi być Pani dobrą osobą, jeżeli szef traktował Panią z szacunkiem. Pokój jego duszy.

    OdpowiedzUsuń
  12. brakuje notek, oj bardzo brakuje :D
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Kiedy będą nowe notki ? Powoli zaczynam sie martwić

    OdpowiedzUsuń
  14. No więc tak to wygląda. Całkiem dobrze napisane.

    OdpowiedzUsuń
  15. Szkoda, ze pani nie pisze. Chociaz troszke, czasami. Udanego roku zycze. Serdecznie pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  16. Mogłaby się Pani czasem odezwać. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  17. Według mnie dzisiaj najbardziej ważna w motoryzacji jest ekonomiczność danego pojazdu. Producenci prześcigają się w nowinkach technologicznych często zapominająć o redukcji spalania auta, a potem celowo fałszują wyniki spalania. Przykładem dość głośnym był w ostatnich latach Volkswagen. Pozdrawiam serdecznie :-)

    OdpowiedzUsuń
  18. Rewelacyjny blog, przeczytałam z zapartym tchem. (Planuję też oczywiście kupić Twoje książki!)
    Sama też jestem emigrantką, ale znacznie krócej niż Ty i w Europie (Szwajcaria), różnice kulturowe więc - w porównaniu do tego, co Ty masz na co dzień - są znikome. W Korei Pd. byłam dwa lata temu na urlopie - bardzo polubiłam ten kraj, choć nie potrafiłabym w nim mieszkać: właśnie ze względu na ww. różnice. Chylę czoła zarówno przed Twoimi kompetencjami zawodowymi, które pozwoliły Ci się tam osiedlić, jak i przed stopniem zintegrowania się z tamtejszym społeczeństwem. No i język... Korea to był mój pierwszy w życiu wyjazd do kraju, gdzie używa się alfabetu odmiennego od europejskiego - pamiętam to poczucie bezradności, gdy co i rusz okazywało się, jak bardzo ważna (a tak przecież niedoceniana na co dzień, bo oczywista!) jest umiejętność czytania.
    Ogromna szkoda, że już nie piszesz... Pozdrawiam ciepło!

    OdpowiedzUsuń
  19. Czasami tu do Pani wpadam,ale nie zastajė nowych wpisów.Bardzo żałuję.
    Mocno pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  20. Czytałem Pani blog z przyjemnością. Proszę jeszcze coś napisać

    OdpowiedzUsuń
  21. Awesome article! Thank you for this article.

    OdpowiedzUsuń
  22. Witam wszystkich, nazywam się Theresa Walker, jestem mężatką od 20 lat z mężem i mamy dwóch synów, starszy 16 lat i młodszy ma 11 lat. Mój mąż bardzo mnie kochał, ale dochodzi do tego, że zaangażował się w romans z kobietą, która jest jej współpracownikiem. Nigdy sobie tego nie wyobrażałem, ale jakoś zmieniło się jego nastawienie do mnie i dzieci, jego późne przyjście z pracy sprawiło, że zastanowiłem się nad tą sprawą. Nawet w 20 rocznicę ślubu w marcu trzymam się z dala od seksu, jak obiecujemy zrobić to na weselu Dzień rocznicy, to będzie nasz miesiąc miodowy ponownie, 15 dni przed Ślubem Annivessary wyznał, że tak uprawiał z nią seks.
    Przyprowadził ją do mojego łóżka, kiedy byłem w pracy, on wie, że ale zrobił to przed dniem rocznicy ślubu na moim łóżku, to znaczy, że moje uczucia były dla niego całkowicie bezwartościowe, Mój stan psychiczny jest pełen agonii, myślę, że ja nie może zapomnieć i odzyskać bólu, ta kobieta miała nad nią pełną kontrolę, a ja nigdy nie chciałem robić tego z Przemocą, chce mnie pokonać, gdy jest rozwiedziona, powiedziała, że ​​jest zazdrosna o nasz związek, a ona będzie zrujnuj mnie, biorąc mojego męża.
    Musiałem przedyskutować to z przyjacielem, który poprosił mnie o znalezienie dobrego rzucającego zaklęcia, przede wszystkim nigdy nie wierzyłem w pisownię Cast, ale muszę spróbować, dopóki nie natknę się na e-mail PROPHET JOSEPH UGO w Internecie o tym, jak pomógł tak wielu ludziom odzyskać swój ex-back i pomóc naprawić związek i sprawić, że ludzie będą szczęśliwi w związku i kilka innych historii dotyczących duchowej choroby i więcej, wyjaśniłem mu swoją sytuację i pomógł mi przeprowadzić niektóre modlitwy, niektóre Zioła i korzenie i małe poświęcenie, które zrobiłem i w ciągu 7 dni wrócił do Apologize i był to dla mnie cud, jestem szczęśliwy dzisiaj, że mi pomógł i mogę z dumą powiedzieć, że mój mąż jest teraz ze mną i on jest teraz zakochany we mnie jak nigdy dotąd.
    Czy potrzebujesz pomocy w związku, jak odzyskanie mężczyzny, żony, chłopaka, dziewczyny, wygranie loterii, lekarstwo ziołowe na chorobę lub promocję pracy, wszelkiego rodzaju problemy duchowe, Widzowie czytający mój post, który potrzebuje jakiejkolwiek pomocy wyzwania życiowe powinny się z nim skontaktować.

    E-mail: karnataka.temple@gmail.com
    WhatsApp: +34631686040

    OdpowiedzUsuń
  23. Właśnie odkryłem ten niesamowity blog. Pani historia jest bardzo ciekawa i z chęcią czytam kolejny artykuł. Szkoda, że nie dodaje Pani już postów ale mam nadzieje, że wróci Pani do pisania, ponieważ robi to Pani świetnie.
    Pozdrawiam z dalekiej i upalnej Polski;)

    OdpowiedzUsuń

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...